Het nieuwste kinderboek van Ed Heijmans, het vervolg op het kinderboek “De groeten van Hangsnor”, is beschikbaar vanaf juli 2019. Dit nieuwe avontuur gaat over opa Hangbaard, dat is de vader van kabouter Hangsnor. Hij is een oude, vergeetachtige kabouter. Sommigen beweren dat hij al meer dan driehonderd jaar oud is. Op een dag ontdekt hij dat zijn zakhorloge is verdwenen. De zoektocht naar dit dierbare uurwerk levert bijzondere avonturen op. Leuk detail is dat de afbeeldingen, in tegenstelling tot het eerste deel, volledig in kleur worden uitgevoerd.

De nieuwe roman “Bokkensprongen” is verkrijgbaar in de webshops van Het Schrijvershuis. Klik hier om het boek te bestellen.

Momenteel werkt Ed Heijmans aan een vervolg op het kinderboek “De groeten van Hangsnor”. Dit verhaal gaat over opa Hangbaard, dat is de vergeetachtige vader van kabouter Hangsnor. Ed Heijmans heeft het verhaal afgerond en is momenteel bezig met het maken van de bijbehorende illustraties. Leuk detail is dat deze afbeeldingen, in tegenstelling tot het eerste deel, volledig in kleur worden uitgevoerd. Het vervaardigen van illustraties voor kinderboeken is een enorm werk. De verwachting is dan ook dat het boek in de loop van de eerste helft van 2019 naar de uitgever gaat. Klik hier om alvast een indruk te krijgen van enkele illustraties.

De nieuwe roman “Bokkensprongen” ligt momenteel bij de uitgever. De cover is klaar. In de tekstzetting moeten nog enige wijzigingen worden aangebracht. De verwachting is dat het boek uiterlijk halverwege de maand oktober verkrijgbaar is.

Tip van de schrijver:

kijk voor het lezen niet in het krantenartikel dat op de laatste pagina staat vermeld. Lezing hiervan belemmert namelijk het onbevangen inleven in het verhaal.

“Bokkensprongen” is de titel van een roman die Ed Heijmans heeft geschreven. De covertekst vermeldt het volgende over de inhoud:

Berend Schoonmaker wordt geboren in het midden van de jaren vijftig van de vorige eeuw. Zijn ouders zijn agrariërs in een klein christelijk dorp. De eenzaamheid van het platteland vormt hem tot een in zichzelf gekeerd mens. Hij interpreteert en observeert de dagelijkse werkelijkheid. Vaak verliest hij de grip op zijn omgeving en vlucht dan in een schijnwerkelijkheid van dagdromen. Wat is realiteit? Werkelijkheid en fantasie lopen vaak naadloos in elkaar over. Berend ontwikkelt obsessies, die uiteindelijk de loop van zijn leven bepalen. “Bokkensprongen” is een geschiedenis over eenzaamheid, realiteitszin en obsessie.

De verwachting is dat deze nieuwe roman medio oktober/november in de webshops van de bekende boekhandels is te verkrijgen.

Op dinsdag 24 juli 2018 om 9.50 uur was Ed Heijmans te horen in een rechtstreekse uitzending van de actualiteitenrubriek “Eemland 1 Actueel”, te beluisteren op de regionale zenders van Soest, Baarn en Bunschoten. Hij werd geïnterviewd naar aanleiding van het verschijnen van het kinderboek “De groeten van Hangsnor”.

Op vrijdag 6 juli 2018 heeft het plaatselijke nieuwsblad De Bunschoter een paginagroot artikel gewijd aan het verschijnen van het kinderboek “De groeten van Hangsnor”.

In Den Helder heb ik familie wonen. Eigenlijk is het familie van de kant van mijn vrouw, maar zo voelt dat nooit voor mij. Jaren geleden, in 1989, gingen we bij hen op bezoek. Ik had mijn schildergerei meegenomen, want ik wilde in de loop van de dag in de duinen gaan zitten om een schilderij te maken. Dat zijn fantastische momenten. Helemaal alleen, het liefst op een plek waar niemand langs komt. Het was me die dag gelukt om zo’n plek te vinden, bovenop een duin met uitzicht op het strand en de zee. In de verte had je uitzicht op De Lange Jaap. Dat is de vuurtoren van Den Helder. Daarvoor zag je de oude kustwachttoren bij Huisduinen. Aan de horizon kon je mooi de Razende Bol zien, een zandplaat voor de kust van Texel. Het schilderen vorderde gestaag. Ik houd van snel werken, dus ik schoot lekker op. Maar als zo vaak in Nederland en zeker aan de kust kan het weer vrij snel omslaan. Boven de Noordzee vormden zich steeds meer wolken met een onheilspellende donkere kleur. Als je eenmaal in de flow van het schilderen zit, weiger je pertinent te geloven dat deze verandering gevolgen gaat hebben voor jou. Zo ook die middag. Ik bleef lekker doorschilderen. Toen barstte de bui los. Echt losbarsten. Het kwam met bakken uit de hemel. Maar niet op de plek waar ik zat. En ook niet op het strand en alles wat ik in de verte kon zien. Nee, ongeveer een kilometer landinwaarts. Bizar!! En zo fascinerend. Of je naar een grijs gordijn keek. Ik heb het met open mond bewonderd. Je raakt daardoor op een bepaalde manier ontroerd en hopelijk is deze emotie terug te vinden in dit olieverfschilderij uit 1989.

Toscane, acryl op doek, 80×100 cm

Vele jaren geleden werd ik benaderd door een vrouw die haar kinderen een origineel cadeau wilde geven. De vrouw was getrouwd met een Italiaan. De kinderen wilden een pizzeria openen en hadden daartoe een mooi historisch pand bemachtigd. Ze gingen een aantal weken op huwelijksreis, een mooie periode om een verrassing te verwezenlijken. De verbouwing van het pand was in volle gang. Het verzoek was om een wand in het eethuis te versieren met een schildering van Toscane. Een hele uitdaging, want de muur was een paar meter lang.

Ik heb de opdracht aangenomen. Voorwaarde was wel dat ik eerst een duidelijk ontwerp kon overleggen dat goedgekeurd moest worden door vader. Dat resulteerde in het schilderij dat is afgebeeld. Uiteraard vond ik het best wel spannend toen het schilderij klaar was. Het was dan ook een hele opluchting toen ik van vader het compliment kreeg: “Zo ziet Toscane er uit.”

Drie weken lang ben ik iedere avond aan het schilderen geweest. Door vader, die in het belendende pand ook een eethuis had, werd ik ‘s avond van eten en koffie voorzien. Het ontbrak mij aan niets. In de loop van de laatste week kwamen de kinderen thuis. De wandschildering was toen al in een ver gevorderd stadium. Ik hoef waarschijnlijk niet uit te leggen dat de kinderen zeer verrast waren.

Het ontwerp is inmiddels verkocht en hangt nu ergens in een Rotterdamse huiskamer.

Kijken naar schilderijen is zeer boeiend. Zelf vind ik het fascinerend om met mijn museumkaart een willekeurig museum binnen te stappen en me te laten verrassen door de onverwachte kunst die je soms tegen komt. Zo kan ik me herinneren dat mijn vrouw en ik in het Limburgse Valkenburg waren en daar ineens oog in oog stonden met het museum Land van Valkenburg, voor Zuid-Limburgse kunst en Valkenburgse historie. De naam van zo’n museum nodigt niet direct uit tot het scheppen van spectaculaire verwachtingen. Des te groter was onze verbazing bij het zien van de rijke variatie aan regionale kunst. We waren er zeer door getroffen en blij dat we de moeite hadden genomen om de expositie te bekijken.

Zo herinner ik me ook een moment dat ik door een van mijn eigen schilderijen aangenaam verrast werd. Het gaat om een aquarel uit 1996 waarop de Sint Servaasbrug in Maastricht te zien is. Mijn jongste dochter, ondertussen zelf moeder van twee levenslustige zoons, deed n.a.v. een tentoonstelling die ik had een opvallende bekentenis. Tijdens het maken van de aquarel moest ik naar het toilet. In die korte periode van mijn afwezigheid besloot zij (ze was toen 13 jaar) om een eigen bijdrage te leveren aan mijn kunstwerk. Zij keek naar de twee lantarenpalen met lichtbollen en dacht: “Moet dat nu zo moeilijk zijn? Dat kan ik ook.” Als je goed kijkt naar de linker slagboom aan het einde van de brug is daar een verdwaalde lichtbol te zien die van de hand van mijn dochter blijkt te komen. Tijdens haar bekentenis verschoot ze aardig van kleur en dat siert haar.

Aan de huidige eigenaar van het schilderij heb ik bij de verkoop dit verhaal ook verteld. De betreffende vond dit een fantastisch verhaal dat het schilderij voor haar extra kleurrijk maakt.

Samen met collega beeldend kunstenaar José van Schellen nam Ed Heijmans deel aan de Kunstroute in Bunschoten. Zij exposeerden gezamenlijk.

Waar: ‘t Kruisrak, Vogelpad 3 te Bunschoten

Wanneer: 8 en 9 september 2017

Een vast hoogtepunt van de culturele agenda van het Cultuur Platform is de kunstroute in september. Een activiteit waarbij diverse kunstenaars hun werk presenteren in een veelzijdige route door Bunschoten, Spakenburg en Eemdijk. Al vele jaren is september het moment dat kunstenaars zich aan de inwoners kunnen presenteren op diverse locaties zoals het Gemeentehuis, winkeliers, horeca en kunstateliers.

Cultureel Café

Op 7 september vond in het Cultureel Café in restaurant De Mandenmaker de officiële opening van de kunstroute 2017 plaats. Na een inspirerende kunstlezing van kunsthistorica Henny Goedegebuure over het thema ‘Geluk’, het thema van de 6e editie van de Kunstroute, vond de aftrap plaats.

Tentoonstelling gemeentehuis

In de raadszaal van het gemeentehuis was een overzichtstentoonstelling ingericht met werken van alle deelnemende kunstenaars. Bezoekers van de Kunstroute kregen zo een goede indruk van de veelzijdigheid van de deelnemers. Tevens konden zij zo hun route bepalen langs de kunstenaars van hun voorkeur.

Expositie Vogelpad

In de folder werd als vijfde locatie het Vogelpad genoemd: de plaats waar Ed Heijmans en José van Schellen exposeerden. Twee dagen lang kwam er een gestage stroom van bezoekers kijken naar hun werken. Ed en José hebben in talloze gesprekken hun visie en werkwijze kunnen uitdragen. Dit leverde vele boeiende momenten op met lovende kritieken.

De opening van de expositie Veldtaferelen in ‘t Kruisrak te Bunschoten was een groot succes.

Er was een groot aantal belangstellenden. Zij konden genieten van de klanken van het vier mans ensemble QuatreMen.

De expositie werd op humoristische wijze geopend door Rob Heijmans, broer van kunstenaar Ed Heijmans.

Ook was er een filmploeg van de LOS, de plaatselijk omroep, aanwezig. Kijk hier voor het bekijken van het interview.