Over levenskunst
Voor Jef Maes leverde het bezoek aan zijn huisarts niet op wat hij hoopte. De laatste weken voelde de zelden zieke gepensioneerde Antwerpse leraar zich uitzonderlijk vermoeid. Zijn huisarts kende hij nauwelijks, simpelweg doordat een consult, dankzij Jefs ijzeren gezondheid, nooit nodig bleek. De doorgaans uitermate positief ingestelde oud-leraar vond in zijn lichamelijke malaise dan ook een goede aanleiding om zich eens aan zijn huisarts voor te gaan stellen, vanuit de verwachting dat deze zijn ongemakkelijke hindernis op de nog maar kort ingeslagen pensionado-weg met een of ander pilletje wist te verhelpen. Nader onderzoek in het ziekenhuis bleek echter geen overbodige luxe en de kort daarop volgende uitslag een mentale dreun van formaat: uitgezaaide darmkanker in een niet meer te behandelen stadium, waarbij hem nog slechts enkele maanden aan levenstijd werd voorspeld.
Wat volgden waren enkele moeilijke bezinningsdagen: hoe om te gaan met dit zwarte perspectief?
Geheel in Sjefs stijl kwam hij al snel tot de slotsom dat in zwaarmoedigheid zijn levenseinde afwachten totaal niet bij hem paste. Zijn hele leven straalde tot nu toe een onbegrensd optimisme uit en in die geest wilde hij dan ook de resterende maanden invullen.
Tijdens zijn onderwijsloopbaan hadden de vele scholieren die ooit tot zijn educatieve doelgroep behoorden, hem leren kennen als een man in het moment, iemand die van bijna ieder moment een aantrekkelijk feestje probeerde te maken, om zo de zelfs meest verstokte anti-leerling aan het leren te krijgen. Een instelling die vaak verbluffende leerresultaten opleverde, waarbij het bespelen van zijn geliefde accordeon doorgaans van doorslaggevende invloed bleek. Overigens maakten vrienden en familieleden ook graag van zijn muzikale talent gebruik om informele samenkomsten naar een sfeervol niveau te tillen, waardoor mensen hem doorgaans beter onder zijn bijnaam Jef Trekzak kenden.
In aanloop naar zijn definitieve levenseinde ontstond bij Jef als vanzelfsprekend een vrolijk plan om van platgetreden paden af te wijken en zelfs zijn levenseinde aan te kunnen grijpen om mensen vanuit zijn talent iets mee te geven.
Na het ontluisterende bericht van de arts over zijn naderende einde bleek Jef niet meer dan drie maanden te resteren. Een alles behalve saaie periode overigens, die hij ten volle benutte om de dag van zijn crematie voor te bereiden. Er werden 180 vrienden en familieleden uitgenodigd in de tuin van een chic restaurant in de buurt van het crematorium. Slechts zijn boezemvriend Gust en zijn lievelingsnicht Hadewych had hij in de voorbereiding meegenomen, vooral om te kunnen controleren of het chique restaurant haar opdracht correct zou uitvoeren.
Alsof de natuur ook een duit in het zakje van deze memorabele dag wilde doen scheen de zon voluit. In de prachtig aangelegde restauranttuin kregen de gasten bij aankomst een lootje voor een tombola en werden verder door een heus accordeonorkest verwelkomd, waarbij de genodigden, begeleid door de vrolijke muziek en onder het genot van heerlijke hapjes en drankjes, zich konden vergapen aan tal van kraampjes met hoogtepunten uit het leven van Jef. Zo was er een kraampje over dans, over de basisschool waar hij met veel plezier had lesgegeven, over bier brouwen en over accordeon spelen, zijn muzikale passie. Aan het einde van de middag werden alle gasten zelfs uitgenodigd om met elkaar een dansje te wagen, waardoor de herinneringsbijeenkomst meer het karakter van een bruiloftsfeest dan van een crematieplechtigheid uitstraalde.
Voordat Gust en Hadewych een select gezelschap van naaste familieleden naar het nabijgelegen crematorium begeleidden, een vrolijke wandeltocht van slechts enkele minuten achter de baar van Jef, werden er bij het kleine podium, waarop het accordeonorkest was gezeten, door tal van sprekers blijde en vrolijke hoogtepunten uit Jefs leven aangehaald, waarbij menig uitbundige lachsalvo de opgewekte en blijmoedige levensverhalen onderstreepten. Hierna werden de bezoekers verzocht hun eerder uitgereikte lootjes in de hand te nemen, waarmee zij waardevolle bezittingen van Jef konden winnen, zoals zijn schilderijen, een broodmachine, zijn wasmachine en als hoofdprijs een BMW-cabrio, die onder luid gejuich door een oud-collega van Jef werd gewonnen. Tenslotte kreeg iedereen een toepasselijke goodiebag met persoonlijke snuisterijen van Jef mee naar huis.
Volgens Jefs zuster Greet was het feest een daverend succes en helemaal in de stijl van haar broer.
‘Jef had zijn feest goed uitgekiend. Jammer dat hij er zelf niet bij kon zijn,’ vertelde ze aan wie het maar horen wilde.